تفاوت دو اصطلاح مبایعه نامه قولنامه :

در این بخش قرار است به تفاوت مبایعه نامه قولنامه بپردازیم.

یکی از معاملات رایج در میان ما بیع یا همان فروش مال می باشد که با تنظیم یک مبایعه نامه بین طرفین صوت میگیرد. زمانی که ما قصد فروش مالی را داشته باشیم با عقد بیع مال خود را می فروشیم. در عقد بیع فروشنده را بایع و مال موضوعه را مبیع و خریدار را مشتری می دانیم. همچنین بها یا قیمت پرداختی را ثمن معامله می دانیم.

عقد بیع شامل معاملات اموال غیرمنقول و منقول می باشد.

مستند به ماده ۳۳۸ قانون مدنی بیع عبارت است تملیک عین به عوض معلوم.

عقد بیع عقدی است که با لفظ ایجاب و قبول که موجب تملیک مال به عوض معلوم شود اطلاق می شود. (ایجاب و قبول هر چیزی را که بیانگر قصد و اراده طرفین در قرارداد باشد را شامل می شود ) بنابراین زمانی که یک فرد قصد و اراده ی خود را در فروش مال در یک قرارداد به طرف دیگر اعلام کند : ایجاب و طرف دیگر معامله که اراده ی طرف دیگر را می پذیرد : قبول گفته می شود .

عقد بیع مطابق ماده ۳۳۸ قانون مدنی موجب ایجاد مالکیت برای یک طرف با پرداخت ثمن معلوم و مشخص می شود. نکته ای که حائز اهمیت است این است که مال مورد معامله در عقد بیع بایستی عین و معلوم باشد یعنی قابل مشاهده باشد پس منفعت جدا از مال را شامل نخواهد شد چراکه چنین شکلی دیگر بیع نبوده و اجاره می باشد. در اجاره ما منفعت (حق استفاده و بهره برداری) از مال را به موجب یک قرارداد در اختیار فرد دیگر قرار می دهیم و این شکل موجب ایجاد مالکیت برای فرد مستاجر نمی شود.

حال به توجه به توضیحات بالا راجع به عقد بیع به تفاوت مبایعه نامه قولنامه می پردازیم.

مبایعه نامه یا بیع نامه قراردادی است که به صورت مکتوب بین طرفین تنظیم می شود و بر اساس آن مالی در قبال دریافت عوض یا قیمت فروخته می شود. بنابراین با وجود مبایعه نامه است که ما مالی را در قبال دریافت بهای مشخص شده فروخته و طرف دیگر با پرداخت ثمن برایش ایجاد مالکیت می شود.

نکته : عقد تملیکی قراردادی است که به موجب آن مالی از مالکیت شخصی خارج و به ملکیت فرد دیگری وارد می شود و عقد عهدی آن است که به سبب آن ایجاد تعهد برای یک طرف یا دو طرف می شود. همچنین در آثار عقد تملیکی مال مورد معامله باید موجود باشد وگرنه آن عقد باطل است اما در عقد عهدی ممکن است موضوع مورد تعهد موجود نباشد مثل تعهد به ساخت یک آپارتمان. عقد تملیکی در برابر همه ی افراد معتبر است مثل مالکیت یک خانه اما عقد عهدی یک حق نسبی است که فقط در برابر متعهد معتبر می باشد.

قولنامه یک عقدی است که بر پایه ایجاد تعهد می باشد و اثر اصلی ان نیز همین ایجاد تعهد می باشد و بر این مبنا عقدی است عهدی. با نوشتن قولنامه صرفا برای طرفیت موجب ایجاد تعهد شده و منجر به ایجاد مالکیت نمی شود چراکه طرفین صرفا تعهد می کنند در زمان و مکان معین حاضر شده و در انجا تصمیم به انتقال مالکیت بگیرند.

بنابراین گاهی افراد قصد خرید یا فروش مالی را دارند اما هنوز مقدمات ان فراهم نیست مثلا خریدار پول کافی ندارد یا فروشنده باید نسبت به مفاصا (تصفیه) حساب های شهرداری،دارائی و…. اقدام نماید در این صورت طرفین ،قرارداد عادی تنظیم نموده و در ان متعهد میشوند در زمان و مکان مشخصی به عنوان مثال در یک دفتر اسناد رسمی حضور یابند و با شرایط تعیین شده در قرارداد معامله را واقع سازند به این قرارداد تنظیم شده قولنامه گویند

اما مبایعه نامه یک عقدی است که بر پایه ایجاد مالکیت می باشد و بر همین مبنا عقدی است تملیکی و به موجب ان یک طرف ملزم به پرداخت ثمن یا همان بهای معامله است و طرف دیگر ملزم به تسلیم مبیع یا همان مال موضوعه بیع می باشد.

همچنین ضمانت اجرای قولنامه الزام نمی باشد بلکه برای جبران خسارت احتمالی می باشد اما ضمانت اجرای مبایعه نامه الزام می باشد.

جهت دریافت مشاوره در امور حقوقی خود با ما درارتباط باشید.